-
1 słab|y
Ⅰ adj. grad. 1. (wątły) weak- po grypie jeszcze jest bardzo słaby after the flu he’s still very weak- jestem za słaba, żeby ruszyć tę szafę I’m too weak to move this wardrobe2. (uległy) weak- to człowiek słaby i chwiejny he’s weak and wavery- człowiek słabego ducha a person weak in spirit3. (nieznaczny) faint, slight- słaby podmuch wiatru a slight breeze- słaby dźwięk a faint sound- słabe światło a faint light- słaby puls a faint pulse- słaba kawa/herbata weak coffee/tea- słabe wino/piwo weak wine/beer- słabe szkła a. okulary weak lenses4. (nietrwały) [papier, materiał, budulec] flimsy- słabe nici flimsy thread5. (niedysponujący siłą) [państwo, armia] weak 6. (marny) [uczeń, pracownik] poor- słaba pamięć poor memory- słaby słuch/wzrok poor hearing/eyesight- mieć słabe płuca/serce to have weak lungs/a weak heart7. (na niskim poziomie) [utwór, widowisko] poor- słabe zbiory a poor crop- słaby mecz a poor matchⅡ słab|y m, słaba f (fizycznie, psychicznie) weakling- złośliwość jest bronią słabych malice is the weapon of weaklingsⅢ słabszy m 1. (konkurent) the underdog 2. (kandydat, uczeń) a poor one- słabsi nie mają szans w konkurencji the poor ones have no chance in the competition■ matematyka to mój słaby punkt a. moja słaba strona maths is my weak point- słabą stroną naszego planu jest brak środka transportu the lack of a means of transport is the weak point of our planThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > słab|y
См. также в других словарях:
słaby — słabybi, słabybszy 1. «odznaczający się niewielką siłą fizyczną, nie mający silnej budowy; wątły, chorowity, bezsilny» Być słabego zdrowia. Mieć słabe ręce, słabe płuca. Był słaby po chorobie. Był za słaby do pracy fizycznej. ◊ Słaba płeć… … Słownik języka polskiego
mały — mali, mniejszy 1. «mający niewielkie rozmiary; nieduży, niski; występujący w niewielkiej ilości, liczbie» Mały domek, las, ogród. Mały kawałek, kęs, łyk. Mała część czegoś. Człowiek małego wzrostu. Mała kwota, suma. Mały nakład, procent, wybór. ∆ … Słownik języka polskiego
charakter — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. charaktererze {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} zespół właściwych danej osobie lub grupie osób cech psychicznych, wyrażających się w typowych, przewidywalnych dla niej… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
